lunes, 21 de diciembre de 2015

Debate electoral no IES do Milladoiro

Dado o interese que un acontecemento como as eleccións xerais do 20 de decembro pode ter na formación do alumnado, así como o seu encaixe nos currículos do Bacharelato, 15 de decembro celebramos unha actividade relacionada con dito feito: unha mesa redonda coa presenza das forzas políticas que se presentarán aos comicios.No debate tomou parte alumnado de 1º e 2º de Bacharelato. Cada un dos representantes políticos dispuxo  de 10 minutos para expor o seu programa electoral. Rematada esta primeira ronda de intervencións, chegou a quenda de intervencións e preguntas do alumnado do centro.
As forzas políticas presentes foron:
-Nós. Candidatura galega: Adrián Dios Vicente, candidato ao Senado pola Coruña.
-En Marea: Xaime Subiela, candidato número 3 pola provincia da Coruña e concelleiro de Ames Novo.
-PSdeG-PSOE: Angel Mato Escalona, candidato número 1 ao Senado pola provincia de A Coruña.
-Partido Popular de Galicia: Paula Prado del Río, candidata número 1 ao Senado pola provincia de A Coruña.
Esta é a crónica do acto realizada polo alumnado da materia de Xeografía de 2º de Bach:

"Estos últimos días adicamos as clases ás próximas eleccións do 20 de decembro, día no que despois de 4 anos, os cidadáns maiores de 18 votaremos para elixir o presidente do Goberno. Dito cargo está representado por diferentes partidos políticos. Algúns deles, este pasado martes 15 de decembro, estiveron no noso instituto (IES do Milladoiro)  para facernos chegar aos máis xóvenes todas as súas propostas. Os representantes foron dos partidos políticos de En Marea, Nós Candidatura Galega, Partido Popular e Partido Socialista.
Podemos dicir que foi como un mítin político coa diferenza de que tamén responderon ás nosas inquedanzas. Isto é algo moi importante para todos nós, posto que ao ser principiantes como votantes non temos moi claro algúns aspectos políticos, pero sobre todo, os que teñen que ver co que nos afecta, a educación.
Tratouse dun debate moi aberto no que despois de que cada partido ofrecese as propostas da súa candidatura, todos os alumnos tivemos a oportunidade de dirixirnos a eles nunha quenda de preguntas. Ás veces, durante o acto, os candidatos interrumpíronse co que os seus argumentos no quedaban claros. Por outra banda, as nosas preguntas non sempre tiveron unha contestación directa e clara, como no caso da relacionado co futuro da LOMCE e os estudantes. Respecto á pregunta sobre a Cidade da Cultura, por exemplo, houbo distintas opinión relacionando os cartos investidos nesa obra e os que faltan noutros campos.

Despois deste debate electoral, o pasado mércores 16 de decembro, Ames Radio estivo na nosa clase de 2º de Bacharelato B para amosar á poboación de Ames a nosa visión de dito debate así como as críticas e opinións persoais.
En definitiva, pensamos que foi moi interesante adicar este tempo lectivo a tipo de actividades porque son temas que nos afectan directa ou indirectamente a nós tanto na casa coma nos estudos. Ademais, estar informados é fundamental e pode axudarnos á hora de decidir".



sábado, 19 de diciembre de 2015

Paisaxe e literatura (2): "El camino", de Miguel Delibes


Miguel Delibes (1920-2010), un dos grandes escritores en lengua castelá, publicou en 1950 a novela El camino. Aínda que no libro non aparece citado, o pobo no que se desenvolve a novela é Molledo (Cantabria), lugar no que o autor pasou longas tempadas durante a infancia. Esta é a descrición que fai do seu val. Non é, evidentemente, un exercicio académico de comentario de paisaxe natural, pero podería selo.
“El valle... Aquel valle significaba mucho para Daniel, el Mochuelo. Bien mirado, significaba todo para él. En el valle había nacido y, en once años, jamás franqueó la cadena de altas montañas que lo circuían. Ni experimentó la necesidad de hacerlo siquiera.
A veces, Daniel, el Mochuelo, pensaba que su padre, y el cura, y el maestro, tenían razón, que su valle era como una gran olla independiente, absolutamente aislada del exterior. Y, sin embargo, no era así; el valle tenía su cordón umbilical, un doble cordón umbilical, mejor dicho, que lo vitalizaba al mismo tiempo que lo maleaba: la vía férrea y la carretera. Ambas vías atravesaban el valle de sur a norte, provenían de la parda y reseca llanura de Castilla y buscaban la llanura azul del mar. Constituían, pues, el enlace de dos inmensos mundos contrapuestos.
En su trayecto por el valle, la vía, la carretera y el río -que se unía a ellas después de lanzarse en un frenesí de rápidos y torrentes desde lo alto del Pico Rando- se entrecruzaban una y mil veces, creando una inquieta topografía de puentes, túneles, pasos a nivel y viaductos.
En primavera y verano, Roque, el Moñigo, y Daniel, el Mochuelo, solían sentarse, al caer la tarde, en cualquier leve prominencia y desde allí contemplaban, agobiados por una unción casi religiosa, la lánguida e ininterrumpida vitalidad del valle. La vía del tren y la carretera dibujaban, en la hondonada, violentos y frecuentes zigzags; a veces se buscaban, otras se repelían, pero siempre, en la perspectiva, eran como dos blancas estelas abiertas entre el verdor compacto de los prados y los maizales. En la distancia, los trenes, los automóviles y los blancos caseríos tomaban proporciones de diminutas figuras de «nacimiento» increíblemente lejanas y, al propio tiempo, incomprensiblemente próximas y manejables. En ocasiones se divisaban dos y tres trenes simultáneamente, cada cual con su negro penacho de humo colgado de la atmósfera, quebrando la hiriente uniformidad vegetal de la pradera. ¡Era gozoso ver surgir las locomotoras de las bocas de los túneles! Surgían como los grillos cuando el Moñigo o él orinaban, hasta anegarlas, en las huras del campo. Locomotora y grillo evidenciaban, al salir de sus agujeros, una misma expresión de jadeo, amedrentamiento y ahogo.
Le gustaba al Mochuelo sentir sobre sí la quietud serena y reposada del valle, contemplar el conglomerado de prados, divididos en parcelas y salpicados de caseríos dispersos. Y, de vez en cuando, las manchas oscuras y espesas de los bosques de castaños o la tonalidad clara y mate de las aglomeraciones de eucaliptos. A lo lejos, por todas partes, las montañas, que, según la estación y el clima, alteraban su contextura, pasando de una extraña ingravidez vegetal a una solidez densa, mineral y plomiza en los días oscuros.
Al Mochuelo le agradaba aquello más que nada, quizá, también, porque no conocía otra cosa. Le agradaba constatar el paralizado estupor de los campos y el verdor frenético del valle y las rachas de ruido y velocidad que la civilización enviaba de cuando en vez, con una exactitud casi cronométrica.
Muchas tardes, ante la inmovilidad y el silencio de la naturaleza, perdían el sentido del tiempo y la noche se les echaba encima. La bóveda del firmamento iba poblándose de estrellas y Roque, el Moñigo, se sobrecogía bajo una especie de pánico astral”.

Miguel Delibes (1950): El camino, Madrid, Real Academia Española-Alfaguara, 2014, páxs. 22-24.

miércoles, 18 de noviembre de 2015

Paisaxe e literatura

Fotograma do filme El bosque animado, sentirás su magia

É un clásico falar de paisaxe e literatura. Moitas son as autoras e os autores que convertiron a paisaxe en protagonista das súas obras. Aquí tes unha escolma que non ningún criterio de selección.
Wenceslao Fernández Flórez escribiu un precioso libro, El bosque animado, que comeza cunha descrición sobre a fraga de Cecebre, hoxe moi reducida en extensión pola acción do ser humano:
“La fraga es un tapiz de vida apretado contra las arrugas de la tierra; en sus cuevas se hunde; en sus cerros se eleva, en sus llanos se iguala. Es toda vida: una legua, dos leguas de vida entretejida, cardada, sin agujeros, como una manta fuerte y nueva, de tanto espesor como el que puede medirse desde lo hondo de la guarida del raposo hasta la punta del pino más alto. ¡Señor, si no veis que vida en torno! Donde fijáis vuestra mirada divisáis ramas estremecidas, troncos recios, verdor: donde fijáis vuestro pie dobláis hierbas que después procuran reincorporarse con el apocado esfuerzo doloroso de hombrecillos desriñonados; donde llevéis vuestra presencia habrá un sobresalto más o menos perceptible de seres que huyen entre el follaje, de alimañas que se refugian en el tojal, de insectos que se deslizan entre vuestros zapatos, con la prisa de todas sus patitas entorpecidas por los obstáculos de aquella selva virgen que para ellos representan los musgos, las zarzas, los brezos, los helechos. El corazón de la tierra siente sobre sí este hervor y este abrigo, y se regocija” (Wenceslao Fernández Flórez, El bosque animado, Madrid, Espasa Calpe, 1995, páx. 39)
O cineasta José Luis Cuerda dirixiu en 1987 unha bonita película, El bosque animado, inspirada na novela e que recibiu cinco Goyas; o libro volveu ser levado ao cine, en banda deseñada, por Ángel de la Cruz e Manolo Gómez (2001), cinta que obtivo dous premios Goya: El bosque animado, sentirás su magia.
Rosalía de Castro escribiu moitos poemas nos que manifestou a súa relación coa súa paisaxe. Adiós ríos é un deles, musicado polo cantautor berciano Amancio Prada:
Adiós ríos, adiós fontes
Adiós ríos, adiós fontes
adiós, regatos pequenos;
adiós, vista dos meus ollos,
non sei cándo nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde m’eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei.
Prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
Muiño dos castañares,
noites craras do luar,
campaniñas timbradoiras
da igrexiña do lugar.
 Se visualizas este programa dedicado á poesía paisaxística, escoitarás a outro dos máis importantes poetas galegos, Uxío Novoneyra, que cantou a O Caurel no seu libros Os eidos (1959):
Terra moura das montañas!
boa terra que das auga
e teis auga nas entrañas

 Falamos constantemente da diversidade como un dos sinais de identidade da Península Ibérica. Diversidade en todos os aspectos, tamén na paisaxe. Fronte a descrición que os escritores fan da paisaxe galega, Juan Goytisolo fala da almeriense nestes termos:
“Un centenar de metros más lejos, los cortijos comieznan a esparcirse. A las huertas embardadas suceden los alijares y las ramblas arenosas y desérticas. La vegetación se reduce a su expresión más mínima: chumberas, pitas, algún que otro olivo retorcido y enano. A la derecha, la llanura se extiende hasta los médanos del golfo, difuminada por la calina. Los atajos rastrean el pedregal y se pierden entre las zarzas y matorrales, chamuscados y espinosos. Las nubes coronan las sierras del Cabo de Gata. En el horizonte, el mar es sólo una franja de plomo derretido” (Juan Goytisolo, Campos de Níjar, 1959).

martes, 17 de noviembre de 2015

As augas e a acción antrópica


Máis fotografías da mesma reportaxe

Visualizamos recentemente o documental “Una mina en PicoVello”. Do que este programa de El escarabajo verde (TVE) é do impacto das actividades humanas sobre as augas. E sobre este mesmo tema fala a noticia “La sal y el calor conquistan las tierras delEbro”, que forma parte dunha serie de reportaxes do xornal El País sobre o impacto do cambio climático no mar Mediterráneo.
Tamén ao redor dese problema, aínda que xa con varios anos, é o programa de TVE chamado Un país en la mochila, do que foi presentador o aragonés José Antonio Labordeta. Un dos episodios estivo dedicado ao mesmo río: “Donde el Ebro se hace delta”.